Dans' oso

Sinds ik mij kan heugen, sleept mijn moeder me mee naar Surinaamse verjaardagen van kennissen en familieleden, uitbundig gevierd in een afgehuurde zaal met velen gasten, vanzelfsprekend veel eten en lekkers, en met als klapper op de vuurpijl natuurlijk een Surinaamse band om de voetjes mee van de vloer te halen. Trafassi, La Caz, La Rouge, Combinatie XVI en natuurlijk de klassieker onder de bands Sabakoe, ik heb ze allemaal meegemaakt. Met een lang gezicht trok mijn moeder me wel eens op de dansvloer om een dansje te doen.

Ik was een zeer verlegen kind, die nauwelijks aandacht trok en het liefste in een hoekje een boek aan het lezen was met een glaasje water om te drinken. Ik stond eigenlijk altijd een beetje in de schaduw van mij super sociale moeder en überpopulaire oudere broer, die altijd overal wel iemand kenden of tegenkwamen. Maar diep van binnen droomde ik er altijd van om in the limelight te staan en een dansje te doen voor toeschouwers. Van buiten kon je niks aan mij zien, maar in mijn hoofd danste ik de sterren van de hemel.

Het was dan ook eens een grote wens van mij om voor mijn 25e verjaardag een groot feest te vieren in een zaal met een dj en Sabakoe en aanwezigheid van veel familie en vrienden. Ik zou mijn entree maken in een heus eigen koto, inclusief an(g)isa én een katoenen zakdoek om mee te wuiven, terwijl Master Blaster’s Polonaise uit de speakers knalde. Iedereen zou dan eindelijk zien dat ik al die tijd eigenlijk gewoon heel erg van dansen heb gehouden, maar mijn lichaam het niet bepaald toeliet en mij forceerde op die stoel te blijven zitten en/of on-enthousiast te dansen.

Gezien het vooral de bedoeling is om een groot feest te geven wanneer je een bigi jari leeftijd hebt bereikt (bijv. 25 jaar), zal ik maar moeten hopen dat er in de komende 5 jaren iets gebeurt waardoor ik mijn moment toch zal krijgen in de toekomst. Op naar drie decennia! Hopelijk is Sabakoe dan nog in the running...

Odi odi,

Foto van CollectionsKITLV