Dans' oso

Sinds ik mij kan heugen, sleept mijn moeder me mee naar Surinaamse verjaardagen van kennissen en familieleden, uitbundig gevierd in een afgehuurde zaal met velen gasten, vanzelfsprekend veel eten en lekkers, en met als klapper op de vuurpijl natuurlijk een Surinaamse band om de voetjes mee van de vloer te halen. Trafassi, La Caz, La Rouge, Combinatie XVI en natuurlijk de klassieker onder de bands Sabakoe, ik heb ze allemaal meegemaakt. Met een lang gezicht trok mijn moeder me wel eens op de dansvloer om een dansje te doen.

Surinaams volkslied

Ik moet eerlijk bekennen dat ik alleen bekend ben met het tweede couplet, wat gezongen wordt in het Surinaams (m.a.w. Sranan Tongo). Maar dat mag de pret niet drukken. Het voelt toch veel authentieker aan om het volkslied met volle borst te zingen in een taal die zovelen van verschillende achtergronden verbindt, maar naar mijn mening internationaal gezien niet (genoeg) wordt erkend.

Een warm welkom

Waarom? Ik weet eerlijk gezegd niet precies hoe ik moet beginnen met deze inleidende post. Ik heb zoveel te vertellen, zoveel te schrijven. De reden achter deze blog column is heel simpel. Ik voel mij vereerd en meer dan trots om onderdeel te maken van de (creools) Surinaamse cultuur en hiermee opgegroeid te zijn. De persoon bij uitstek die ik hiervoor moet bedanken is mijn mentor, mijn lichtpuntje in het donker, mi ma. Als jonge vrouw haar moederland verlaten, some decades ago, in de voetsporen van haar oudere siblings die een nieuw bestaan hadden opgebouwd overzees. De jongste uit een gezin van maar liefst 13 kinderen, maar die volgens mij de meeste dans’oso ervaringen op haar naam heeft staan. Zij is het brein achter mijn culturele kennis!